Οι χειμερινές προβολές ξαναρχίζουν στην Λαμπηδόνα, ημέρα Πέμπτη και ώρα έναρξης 8:30 μμ!
“Ματιές στον Οκτώβρη” - Ένα μη-επετειακό αφιέρωμα στη Ρώσικη Επανάσταση μέσα από τη ρώσικη κινηματογραφική πρωτοπορία, με τρεις προβολές αισθητικής απόλαυσης και σκέψης (οι τρεις ερχόμενες Πέμπτες, στις 8.30μμ).
* * *
- 26/10/2017: "Η Γη" (Zemlya), του Αλεξάντρ Ντοβζένκο (1930)- 2/11/2017: "Ο Άνθρωπος με την κινηματογραφική κάμερα" (Chelovek s kinoapparatom), του Τζίγκα Βερτόφ, 1929
- 9/11/2017: "Ο Άιζενσταϊν στο Γκουαναχουάτο" (Eisenstein In Guanajuato), του Peter Greenaway, 2015
Αυτή την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, προβάλλουμε την ταινία "Η Γη" (Zemlya / Earth) - 1930, του Αλεξάντρ Ντοβζένκο, με τους Στεπάν Σκουράτ, Σεμιόν Σβασένκο, Γιούλια Σόλντσεβα
Υπόθεση: Σε μια στέπα της Ουκρανίας, ανάμεσα στην οικογένειά του, ο παππούς Συμεών ζει ειρηνικά τις τελευταίες στιγμές του, κάνοντας αστεία με ένα παλιό του φίλο. Τρώει ένα αχλάδι, δίπλα σε ένα μωρό και μετά ξαπλώνει γαλήνια στη γη και πεθαίνει, ανάμεσα σε μήλα που πέφτουν από τα δέντρα. Οι κουλάκοι (σσ στα ρωσικά, οι πλούσιοι μεγαλοαγρότες/τσιφλικάδες) της περιοχής, ο Αρκίπ Μπιλόκιν και η οικογένειά του, θρηνούν για την κολεκτιβοποίηση που έρχεται. Ένα από τα μέλη της οικογένειας απειλεί να σκοτώσει το άλογό του, παρά να το δώσει στην κολεκτίβα. Οι γυναίκες ουρλιάζουν, ενώ ο Αρκίπ Μπιλόκιν διαβάζει τι γράφει η εφημερίδα για τους κουλάκους. Ο εγγονός του Συμεών, ο Βασίλι, και η τοπική οργάνωση της Κομσομόλ οργανώνουν μια συνάντηση σπίτι του για να συζητήσουν για την κολεκτιβοποίηση. Ο πατέρας του Βασίλι,ο Οπανάς, αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις νέες μεθόδους...
Με τα λόγια του Ντοβζένκο: "...Σε όλες μου τις ταινίες υπάρχει αποχωρισμός. Οι ήρωές μου λένε αντίο καθώς ξεκινούν για κάπου μακριά, για μια διαφορετική ζωή, άγνωστη αλλά δελεαστική. Για να μη σπάσει η καρδιά τους λένε αντίο βιαστικά και αδιάφορα, χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Εκείνοι που μένουν πίσω κλαίνε. Αυτή ήταν η μητέρα μου. Γεννημένη για να τραγουδάει, πέρασε όλη της ζωή κλαίγοντας και αποχαιρετώντας. Τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου επηρέασαν τόσο ζωηρά τη φαντασία μου, όταν ήμουν ακόμη παιδί, ώστε άφησαν το αποτύπωμά τους σε όλη τη δουλειά μου. Έτσι, η εικόνα της μητέρας επισκίαζε τους λιγοστούς άλλους γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες μου.
Ο παππούς στη “Γη” είναι ο πραγματικός παππούς μου, ο αείμνηστος Σίμεν Ταράσοβιτς Ντοβζένκο, ένας καλοσυνάτος, τίμιος και ευγενικός έμπορος αλατιού. Όλοι οι παππούδες στις ταινίες μου δημιουργήθηκαν με αγάπη, με πρότυπη εκείνον, με όλη τη ζεστασιά των παιδικών μου αναμνήσεων...Πάντοτε πίστευα πως δεν μπορεί κάποιος να είναι καλλιτέχνης, χωρίς να αγαπά παθιασμένα τη φύση. Αυτό ισχύει και για άλλα επαγγέλματα, ιδιαίτερα σήμερα που πρέπει να ξαναχτίσουμε σχεδόν τα πάντα, ανάμεσά τους και όλες τις πόλεις, όπου για πρώτη φορά οι επιστήμες, και ιδιαίτερα η μηχανική και η αρχιτεκτονική, έχουν την ευκαιρία να υπάρξουν σε αρμονική ένωση με τη φύση, προς όφελος της ανθρωπότητας...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου