Ανακοίνωση για τις συκοφαντίες κατά την προεκλογική περίοδο.

Δεν αγοράσαμε από τα καθρεφτάκια σας και δεν πτοούμαστε από τις απειλές σας:

μια απάντηση στους λασπο(Γώ)γους

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα στη Λαμπηδόνα βρέθηκε, για άλλη μια φορά, στο στόχαστρο των πολιτευτών εκείνων που νομίζουν ότι πουλώντας «νόμο και τάξη» σε τιμές ευκαιρίας, θα αύξησουν, χωρίς πολύ κόπο, την εκλογική τους πελατεία.

Γενικά μιλώντας, η πεποίθηση ότι στις εκλογές ακόμα και τα πιο ευτελή δολώματα μπορούν να προσελκύσουν πλήθη ψαριών δεν είναι διόλου αβάσιμη. Πράγματι, όπως έχει αποδείχτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, αν κανείς υποδαυλίσει με τον κατάλληλο τρόπο τα φοβικά ένστικτα των ψηφοφόρων που έχουν μάθει να ερμηνεύουν την καθημερινότητά τους μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των διάφορων τηλεοπτικών εμπόρων μισαλλοδοξίας, υστερίας ή πανικού, τότε έχει καλές πιθανότητες να πιάσει «κορυφή». Στην πολιτική, όπως την ξέρουμε, όπως σήμερα συνήθως ασκείται από τους επαγγελματίες του είδους, ο ηθικός «πάτος» μπορεί συχνά να ισοδυναμεί με την «κορυφή». Αυτό το ξέρει καλά λ.χ. ο κ. Σπηλιωτόπουλος που έκανε ολόκληρη προεκλογική εκστρατεία με επίκεντρο την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, τζογάροντας στον ρατσισμό. Το ξέρει καλά και ο κ. Γώγος και το επιτελείο του, που διέδιδαν από εδώ κι από εκεί ότι οι κάτοικοι του Βύρωνα σήμερα φοβούνται να πλησιάσουν στο άλσος της Αγίας Τριάδας γιατί γίνεται εμπόριο ναρκωτικών και γιατί στο αναψυκτήριο της Λαμπηδόνας έχουν στρατοπεδεύσει ορδές «ανόμων».

Στην πολιτική αυτού του είδους, είναι μάλλον φυσιολογικό να καταφεύγει κανείς σε κατάφωρα και φανταχτερά ψέματα για να φοβίσει κι άλλο εκείνους που έχουν μάθει να φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους, για να συκοφαντήσει τους αντιπάλους του, για να κερδίσει έστω και πρόσκαιρα το ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με τα κοινά από τον καναπέ τους. Είναι επίσης φυσιολογικό να γίνεται κανείς τόσο χυδαίος ώστε να φορτώνει στα θύματα των δικών του πολιτικών επιλογών την ευθύνη για τις συνέπειές τους. Δεν παραξενευόμαστε, λοιπόν, που ο κ. Γώγος, ο οποίος ήταν εξέχον μέλος της ίδιας ακριβώς δημοτικής διοίκησης που έκλεισε την Λαμπηδόνα με σκοπό να τη μετατρέψει σε ιδιωτική καφετέρια, εκφράζει αδίστακτα τη θλίψη του για το γεγονός ότι η Λαμπηδόνα είναι τάχα ακόμα «κλειστή» για τους δημότες. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί: ο καλύτερος δημαγωγός, συχνά, ανταμείβεται.

Ευτυχώς, κάτι τέτοιο τελικά δε συνέβη στην περίπτωση του κ. Γώγου. Οι εκκλήσεις του περί πάταξης της «ανομίας» δε βρήκαν, προς το παρόν, την απήχηση που ο ίδιος περίμενε. Το ποσοστό των κατοίκων του Βύρωνα που πιστεύουν ότι αυτό που τους λείπει είναι περισσότερη ακόμα εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου, ή περισσότερη ακόμα καταστολή, απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι σήμερα τόσο μεγάλο ώστε να παραταθεί, για άλλη μια τετραετία, η «χρυσή εποχή Χαρδαλιά», δηλαδή η «χρυσή εποχή», στον Βύρωνα, της αποθέωσης της επιχειρηματικότητας, του αυταρχισμού, του ατομικισμού, της γυαλιστερής βιτρίνας, της ταξικής αφαίμαξης, της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας και της παράδοσης των κοινωνικών αγαθών στο κεφάλαιο.

Από τη δική μας μεριά δεν πρόκειται να κρύψουμε την ικανοποίησή μας για το γεγονός ότι η παράταξή του κ. Γώγου δε θα συνεχίσει στις γειτονιές μας το έργο της επιθετικής αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων προς το συμφέρον του κεφαλαίου. Ξέρουμε, ωστόσο, ότι οι ατάκες του περί «ανομίας», όσο χοντροειδείς ή ακόμα και αστείες κι αν ήταν, αποτελούν έκφραση μιας ευρύτερης στρατηγικής για την καταστολή των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων και γενικά των εγχειρημάτων εκείνων που πειραματίζονται με την οικοδόμηση άλλων κοινωνικών σχέσεων στο παρόν. Είναι ακόμα νωπή η εικόνα των ΜΑΤ έξω από τη Villa Amalias, έξω από την Κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, έξω από την κατειλημμένη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, έξω από την Κατάληψη Ορφανοτροφείου και την Κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, έξω από την Κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα, έξω από την Κατάληψη του Μαραγκοπούλειου, την Κατάληψη του Παραρτήματος και το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο ΤΕΙ της Πάτρας.

Κρατάμε, λοιπόν, τα μάτια μας ανοιχτά, και δεν εφησυχάζουμε από κανένα εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί απέναντί μας δε βρίσκονται απλά ορισμένοι δημαγωγοί πολιτευτές. Το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα είναι μια δοκιμή επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου και δημιουργίας νέων σχέσεων ανάμεσα σε όσες και όσους μέχρι τώρα βρίσκονται από κάτω και με την πλάτη στον τοίχο. Ανοίξαμε την κλειστή Λαμπηδόνα για να στεγάσουμε τη δημιουργικότητα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, όχι ως «εκπρόσωποι του λαού» ούτε ως μια κλειστή κλίκα από αυτόκλητους σωτήρες, αλλά ως ενεργά μέλη αυτής της κοινωνίας, ως κάποιες και κάποιοι που ζουν εδώ και δε θέλουν να ζουν ως οπαδοί ή καταναλωτές.

Αν ήμασταν φραγκάτοι επενδυτές με καλές γνωριμίες, ο κ. Γώγος και οι επιτελείς του, αντί να απειλούν με εισαγγελείς, θα μας καλούσαν πρόθυμα σε δείπνο εργασίας. Θα κινούσαν γη και ουρανό για να μας παραχωρήσουν νομότυπα το δικαίωμα να εκμεταλλευόμαστε, ως ιδιώτες, δηλαδή για τη δική μας τσέπη, κάθε δημόσια υποδομή, κάθε σπιθαμή πλατείας (για να στήνουμε τραπεζοκαθίσματα), κάθε δέντρο και κάθε συντριβάνι (για να παρέχουμε ευχάριστη, δροσερή ατμόσφαιρα και ωραία θέα στους πελάτες μας). Αντιθέτως, είμαστε άνθρωποι που παλεύουμε καθημερινά για την επιβίωσή μας. Αντί, όμως, να σκύβουμε το κεφάλι, υπομένοντας τη μοίρα μας, αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς φτώχεια, επισφάλεια, ανεργία. Γι’ αυτό και μας αποκαλούν «ανόμους». Γι’ αυτό και εμείς θα επιμείνουμε, ακόμα πιο πεισματικά, στην «ανομία» μας: θα εξακολουθούμε δηλαδή να διαχειριζόμαστε συλλογικά, μέσα από μια ανοιχτή συνέλευση, χωρίς προϊσταμένους και αφεντικά, ένα χώρο που σήμερα φιλοξενεί μια σειρά από δραστηριότητες (μαθήματα ξένων γλωσσών, μαθήματα φιλοσοφίας, εβδομαδιαία συλλογική κουζίνα, κινηματογραφικές προβολές, μουσικές και θεατρικές εκδηλώσεις, πολιτικές συζητήσεις) απ’ τις οποίες κανείς δεν κερδίζει δεκάρα, ενώ όλες/οι γινόμαστε πλουσιότερες/οι σε αποθέματα αλληλεγγύης, μαχητικότητας, φαντασίας, γνώσης και ελπίδας. 

Δε θα μπούμε στον κόπο να αποδείξουμε σε κανέναν ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Θα συνεχίσουμε, παρόλα αυτά, να μπαίνουμε στον κόπο να υπερασπιζόμαστε στην πράξη, μέσα από τη συλλογική μας δράση, την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Και δε θα κάνουμε πίσω.