Την Κυριακή 10 Γενάρη στις 11 πμ. στην Λαμπηδόνα, θα δοθεί η 2η παράδοση στην Ενότητα «Τέχνη και Λαϊκή κουλτούρα» με θέμα «Ντοκιμαντέρ: Ιστορία και μεθοδολογίες ενός άλλου κινηματογράφου» και εισηγήτρια την Αφροδίτη Νικολαϊδου. Ακολουθούν εκτεταμένες σημειώσεις για την καλύτερη παρακολούθηση της παράδοσης:
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
5.1.2016 Αφροδίτη Νικολαΐδου
ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Είναι εξαιρετικά ασαφές να ορίσουμε τόσο το τι είναι ντοκιμαντέρ όσο και το ίδιο το πεδίο των σπουδών ντοκιμαντέρ γι’ αυτό μιλάμε για μια χαρτογράφηση των εννοιών και των όρων που είναι μάλλον ολισθηροί και διάτρητοι.
Τρία είναι τα πεδία μέσα από τα οποία περνάει ο ορισμός του ντοκιμαντέρ. Κάποιοι προσπαθούν να το ορίσουν σε σχέση με την μυθοπλασία και να προσδιορίσουν ποια είναι η σχέση του ντοκιμαντέρ με τον ιστορικο-κοινωνικό κόσμο και την αλήθεια. Δεύτερον το ντοκιμαντέρ μπορεί να ορισθεί με βάση τις λειτουργίες του πάνω στους θεατές, με βάση δηλαδή την ιδιαίτερη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε παραγωγούς και κοινό. Τρίτον το ντοκιμαντέρ μπορεί να ορισθεί ως μια διαφορετική πρακτική απ’ ότι η μυθοπλασία και αφορά την παραγωγή γνώσης και αισθητικής.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ
Η πλειονότητα των βιβλίων που αφορούν στο ντοκιμαντέρ ξεκινούν από μια προσπάθεια ορισμού του, κάτι που δεν γίνεται για παράδειγμα στην μυθοπλασία. Αυτό σημαίνει ότι το ντοκιμαντέρ σαν έννοια δεν έχει στεγανά όρια ούτε μπορεί να προσδιοριστεί με σαφήνεια και κυρίως ότι τα έργα μυθοπλασίας θεωρούνται ως κάτι γνωστό, οικείο και δεδομένο. Η προσπάθεια ορισμού του ντοκιμαντέρ μέσα από την μυθοπλασία ή σε αντιπαράθεση με την μυθοπλασία δεν είναι μόνο μια ρητορική: α) βασίζεται στο ότι ούτως ή άλλως το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία μοιράζονται τα ίδια εκφραστικά μέσα και β) βασίζεται και στην μορφή που παίρνουν τα ίδια τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά έργα. Τελευταία, πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι περιπτώσεις όπου τα όρια ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας (fact/fiction) είναι εξαιρετικά θολά, σε σημείο μάλιστα που πολλοί θεωρητικοί δεν μπορούν να μην αναφέρονται στα βιβλία τους σε μορφές έργων όπως το Βαλς με τον Μπασίρ (Ari Folman, 2008) που είναι κινούμενο σχέδιο ή το This is Spinal Tap (Rob Reiner, 1984) που είναι ψευδοντοκιμαντέρ. Εδώ η συνέχεια...
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
5.1.2016 Αφροδίτη Νικολαΐδου
ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Είναι εξαιρετικά ασαφές να ορίσουμε τόσο το τι είναι ντοκιμαντέρ όσο και το ίδιο το πεδίο των σπουδών ντοκιμαντέρ γι’ αυτό μιλάμε για μια χαρτογράφηση των εννοιών και των όρων που είναι μάλλον ολισθηροί και διάτρητοι.
Τρία είναι τα πεδία μέσα από τα οποία περνάει ο ορισμός του ντοκιμαντέρ. Κάποιοι προσπαθούν να το ορίσουν σε σχέση με την μυθοπλασία και να προσδιορίσουν ποια είναι η σχέση του ντοκιμαντέρ με τον ιστορικο-κοινωνικό κόσμο και την αλήθεια. Δεύτερον το ντοκιμαντέρ μπορεί να ορισθεί με βάση τις λειτουργίες του πάνω στους θεατές, με βάση δηλαδή την ιδιαίτερη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε παραγωγούς και κοινό. Τρίτον το ντοκιμαντέρ μπορεί να ορισθεί ως μια διαφορετική πρακτική απ’ ότι η μυθοπλασία και αφορά την παραγωγή γνώσης και αισθητικής.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ
Η πλειονότητα των βιβλίων που αφορούν στο ντοκιμαντέρ ξεκινούν από μια προσπάθεια ορισμού του, κάτι που δεν γίνεται για παράδειγμα στην μυθοπλασία. Αυτό σημαίνει ότι το ντοκιμαντέρ σαν έννοια δεν έχει στεγανά όρια ούτε μπορεί να προσδιοριστεί με σαφήνεια και κυρίως ότι τα έργα μυθοπλασίας θεωρούνται ως κάτι γνωστό, οικείο και δεδομένο. Η προσπάθεια ορισμού του ντοκιμαντέρ μέσα από την μυθοπλασία ή σε αντιπαράθεση με την μυθοπλασία δεν είναι μόνο μια ρητορική: α) βασίζεται στο ότι ούτως ή άλλως το ντοκιμαντέρ και η μυθοπλασία μοιράζονται τα ίδια εκφραστικά μέσα και β) βασίζεται και στην μορφή που παίρνουν τα ίδια τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά έργα. Τελευταία, πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι περιπτώσεις όπου τα όρια ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας (fact/fiction) είναι εξαιρετικά θολά, σε σημείο μάλιστα που πολλοί θεωρητικοί δεν μπορούν να μην αναφέρονται στα βιβλία τους σε μορφές έργων όπως το Βαλς με τον Μπασίρ (Ari Folman, 2008) που είναι κινούμενο σχέδιο ή το This is Spinal Tap (Rob Reiner, 1984) που είναι ψευδοντοκιμαντέρ. Εδώ η συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου