Κακά τα ψέματα όμως. Το κόστος τοποθέτησης τεχνητών μελών είναι αρκετά υψηλό και η “πολιτεία” δίνει ψίχουλα, ωθώντας ουσιαστικά στο περιθώριο νέους ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν. Μα θα μας πείτε η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου και καλλιτεχνών είναι κάτι που λίγο πολύ γίνεται σε πολλές συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης. Τι διαφορετικό είχε εδώ;
Μερικά στοιχεία που κατά τη γνώμη μας αξίζει να σταθούμε: Δεν υπήρξε ανάθεση. Δεν το έκανε κάποιος για κάποιους άλλους. Οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι ήταν ζωτικό κομμάτι της οργάνωσης αλλά και της υλοποίησης. Πραγματοποιήθηκε σε έναν κοινωνικό χώρο και όχι σε κάποιο μαγαζί, χωρίς εισιτήριο, χωρίς χορηγούς, χωρίς κρατικές/δημοτικές επιχορηγήσεις, μόνο από αλληλέγγυους, προσπαθώντας να περιοριστεί στο ελάχιστο το οποιοδήποτε στοιχείο εμπορευματοποίησης. Το αίτημα των παιδιών “να σταθούν στα πόδια τους”, πέρασε μέσα από το “να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας”.
Σε μια εποχή που φθίνουν και τα τελευταία ψήγματα “κοινωνικού κράτους”, τέτοιου είδους εκδηλώσεις απονομιμοποιούν την αναγκαιότητα του αστικού κράτους. Οι άνθρωποι που μαθαίνουν συλλογικά και αλληλέγγυα να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, ίσως να είναι μια καλή μαγιά για την επόμενη κοινωνία στην οποία θα θέλουμε να ζήσουμε.
α. Μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα από το λάιβ:
β. αναρτούμε βίντεο της συναυλίας. Μπορείτε να πατήσετε "play all", για να δείτε όλα τα βίντεο:
