Ήταν μία από τις εκδηλώσεις, που αποφασίσαμε ως συνέλευση του ΚΠΚΒ -μετά κι από πρόταση της ζωγράφου Ελπινίκης Πουλοπούλου- να μην πραγματοποιηθεί στο κτήριο της Λαμπηδόνας, αλλά έξω, σε μια γειτονιά του Βύρωνα. Με δηλωμένο στόχο, το να φέρουμε όσο πιο κοντά γίνεται τους συμπολίτες μας με μια μορφή τέχνης -τη ζωγραφική- αλλά ταυτόχρονα και με την μη εμπορευματική αντίληψη για αυτήν, με την αντίληψη ότι η τέχνη είναι κοινωνική ανάγκη και ο/η καλλιτέχνης ένας/μία από μας, κοινωνός και μαζί δημιουργικός εκφραστής των αναγκών, των αδιεξόδων, των φοβιών , αλλά και των επιθυμιών και των οραμάτων μας. (ακολουθούν, η συνέχεια του ρεπορτάζ και φωτογραφίες πινάκων, ενώ ενημερώνουμε ότι, εκτυπωμένες αφίσες ορισμένων πινάκων, μπορείτε να προμηθευτείτε από την Λαμπηδόνα):
Το εγχείρημα πραγματοποίησης μιας τέτοιας εκδήλωσης απαιτούσε πολλούς ανθρώπους, οργανωτικότητα, ευρηματικότητα, συνέπεια και... φαντασία! Και μάλιστα, χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων, αν θα ανταποκρίνονταν η γειτονιά μας, σε μια τέτοια «τολμηρή» εκδήλωση!
Το αποτέλεσμα, μας ξάφνιασε. Διότι και πολύς κόσμος πέρασε να δει τα πραγματικά ενδιαφέροντα και «δυνατά» έργα της Ελπινίκης και αρκετές συζητήσεις και διαφορετικές απόψεις για τον χαρακτήρα των έργων είχαμε.
Την τελευταία μέρα της τριήμερης υπαίθριας έκθεσης πραγματοποιήσαμε συζήτηση με θέμα «υπερρεαλισμός και πολιτική». Παρά τη «δυσκολία» του θέματος, συμμετείχαν δεκάδες συμπολίτες μας, παρακινημένοι και από την ενδιαφέρουσα αρχική τοποθέτηση. Συζητήσαμε για το σουρεαλισμό, ένα επαναστατικό ρεύμα που εμφανίστηκε μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο σε εποχή βαθιάς κρίσης του δυτικού πολιτισμού, στηρίχτηκε στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ και στα πολιτικά ιδεώδη του Μαρξισμού και επιδίωξε ριζοσπαστική αλλαγή σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής, ειδικότερα στη σκέψη και την τέχνη. Συζητήσαμε για τη σχέση που είχαν οι καλλιτέχνες αυτού του ρεύματος με την καθημερινή αγωνία αλλά και τους αγώνες των συγχρόνων τους, για το ποια πρέπει να είναι η στάση του καλλιτέχνη στα κρίσιμα δυστοπικά σταυροδρόμια της ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά και για το πως μπορούμε σήμερα να οικοδομήσουμε κοινωνικές σχέσεις που να μας χειραφετούν από τις αντιλήψεις που μας επιβάλλονται. Αντιλήψεις που μας θέλουν ατομιστές, αδιάφορους για τα κοινά και την πολιτική, υπάκουους στα κελεύσματα της εξουσίας και του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος.
Θέλαμε με την εκδήλωση αυτή, να συμβάλλουμε στην προώθηση μιας κοινωνικής, χειραφετητικής αντίληψης για την τέχνη, απορρίπτοντας τον εμπορευματικό χαρακτήρα για αυτήν και την αντίληψη του πελάτη/καταναλωτή έργων τέχνης που προωθούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η βιομηχανία του θεάματος.
Θέλαμε επίσης, να στηρίξουμε την ιδέα ότι ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι ένα με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Και ο/η καλλιτέχνης μαζί με όλους εμάς ανησυχεί, αντιδράει, καταγγέλλει αυτούς που φτωχοποιούν τους απλούς ανθρώπους, προκαλούν πολέμους, προσφυγιά και καταστροφή του περιβάλλοντος, παρακινώντας έτσι στην αναζήτηση των χαμένων ανθρώπινων αξιών, στην αφύπνιση και ριζοσπαστικοποίηση των αδρανών συνειδήσεων και στην ανάδειξη της ενεργού αλληλεγγύης.
Θέλαμε τέλος, αναμετρώμενοι πρώτα από όλα με τον εαυτό μας για μια ακόμα φορά, να διαπιστώσουμε αν μια συλλογικότητα κατοίκων όπως το Κ.Π.Κ.Β., στηριγμένη στις αρχές της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της ισότητας, των οργανωμένων αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, μπορεί να καταφέρει καινοτόμα πράγματα, στην προσπάθειά της να στηρίξει την δημιουργική έκφραση. Αν μπορεί να αναδείξει ότι οι ανθρώπινες ανάγκες -όπως είναι και η τέχνη- είναι πάνω από το εμπόρευμα. Και επίσης αν μπορεί, και με τη διοργάνωση μιας υπαίθριας ανοιχτής έκθεσης ζωγραφικής, να καταστήσει έναν πολύτιμο δημόσιο χώρο πραγματικά κοινωνικό, ένα κοινό όλων μας, σε αντίθεση με τους χώρους που παρότι δημόσιοι, παραχωρούνται, ενοικιάζονται και εντέλει διαμεσολαβούνται από ιδιωτικά κι επιχειρηματικά συμφέροντα. Κάναμε ένα θετικό βήμα για την προώθηση όλων αυτών; Ο χρόνος και οι επόμενες εκδηλώσεις θα το δείξουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου