Ας περιμένουν οι Γυναίκες
σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσιώλη με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Αργύρη Μπακιρτζή, Σάκη Μπουλά, Έμιλυ Παπαχρήστου, Αγγελική Ηλίαδη.
Λίγα λόγια για την ταινία:
"..Να του ρίξω πέντε δρομολόγια Βόλβη-Πλαταμώνα, να του στρίψει, να φουντάρει στη λίμνη η κοροϊδάρα! Είμαστε καλοί και μας πατάνε όλοι! Μετανιώνω!!"
"Ο Σταύρος Τσιώλης και η ταινία του Ας περιμένουν οι γυναίκες είναι
μια αιρετική απάντηση στο κινηματογράφο "ποιότητας" που κυριαρχεί τα
τελευταία χρόνια στον χώρο του ελληνικου σινεμά: η ταινία είναι πλημμυρισμένη
από μια μουσική που είναι ικανή να προκαλέσει τόσο την αποστροφή του βλέμματος
όσο και των ώτων στο "ποιοτικό" θεατή.
Αλλη μια κωμωδία καταστάσεων, άλλη μια ταινία δρόμου για τον σκηνοθέτη; Όχι μόνο. Αυτήν την φορά ο σκηνοθέτης προχωρεί σε κάποιες ουσιαστικές αλλαγές: επιλέγει τα τοπία της Μακεδονίας - αντί της Πελοποννήσου - …το πέρασμα από το Δερβένι - το φυσικό σύνορο που χωρίζει τον κάμπο της Θεσσαλονίκης από την μακεδονική ενδοχώρα- είναι και η είσοδος σ' αυτόν το παρθένο -από το σκηνοθετικό βλέμμα- κόσμο. Σ' αυτό τον κόσμο τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας -μακριά από τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις του αληθινού κόσμου- αποκτούν κάποιες απροσδόκητες -για ελληνική ταινία- διαστάσεις: ανακαλύπτουν την χαμένη αθωότητα τους, βυθίζονται μέσα στο κόσμο των ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Ο κόσμος της ταινίας είναι ο κόσμος των επιθυμιών της παιδικής ηλικίας και τα πρόσωπα της άλλοτε χωρίς (Ζουγανέλης) και άλλοτε με αντιστάσεις (Μπουλάς), αλλά μαζί τους και οι θεατές, παραδίδονται τελικά αμαχητί σ' αυτόν τον κόσμο.
Κέντρο σ' αυτό το σύμπαν των ανεκπλήρωτων επιθυμιών είναι η γυναίκα: καθώς ο κόσμος των κωμωδιών του Τσιώλη είναι κατά βάση ένας ανδρικός κόσμος (με εξαίρεση την ταινία Ακατανίκητοι εραστές), η γυναικεία παρουσία, μέσα από την μακρινή απουσία της, αποκτά κάποιες μυθικές και μεταφυσικές διαστάσεις: γίνεται η βαθύτερη έκφραση, αλλά τελικά και το ανεκπλήρωτο αίτημα αυτών των απωθημένων επιθυμιών. Έτσι οι συναισθηματικές περιπλοκές και οι αναταράξεις που δημιουργεί η γυναικεία παρουσία στον μύθο της ταινίας, πέρα από το να προσφέρουν την πρώτη ύλη για μια κωμωδία καταστάσεων, προσδιορίζουν ταυτόχρονα τους τόπους απόδρασης για τους ήρωες της, γίνονται παραμυθίες, μέσα και τρόποι διαφυγής από το αστικό τοπίο και τις δεσμεύσεις της ενήλικης ζωής.
Στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος - όπως εξάλλου και σε κάθε ταινία του σκηνοθέτη - οι ηθοποιοί διαδραματίζουν ίσως τον σημαντικότερο ρόλο. Εδώ έχουμε και την σημαντικότερη μετατόπιση που συμβαίνει στο σύμπαν του σκηνοθέτη: η χρήση μη ερασιτεχνών ηθοποιών στους δύο κεντρικούς ρόλους - καθώς ο Αργύρης Μπακιρτζής παραμένει πάντα το alter ego του σκηνοθέτη, διαχειριστής αλλά και θεατής της αφήγησης - απομακρύνει τις ρεαλιστικές διαστάσεις που αυτοί έφεραν σε προηγούμενες ταινίες (Παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε) και δημιουργεί κάποιους ιδιαίτερους συνειρμούς στον θεατή. Είναι οι μνήμες από τις κωμωδίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, που έρχονται στην επιφάνεια από τους δύο κωμικούς -Ζουγανέλης και Μπουλάς: έτσι ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας απροσδόκητης συνάντησης και των περιπλοκών της. Όπως οι παλαιές ελληνικές ταινίες, χαρακτηριζόταν από την ανοικονόμητη παρουσία των κωμικών και την αδυναμία των σκηνοθετών να ελέγξουν την υποκριτική τους, έτσι και εδώ οι δύο κωμικοί (αλλά κυρίως ο Ζουγανέλης) μέσα από την πληθωρικότητα της υποκριτικής τους, δείχνουν να αντιστρατεύονται τους χαμηλούς τόνους που κυριαρχούσαν σε προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη.
Αυτό εξάλλου φαίνεται να είναι και το ρίσκο που ο σκηνοθέτης πήρε σ' αυτήν την ταινία: εξόριστος στην μακεδονική γη έπρεπε να αντιπαλέψει την πληθωρικότητα της υποκριτικής, να επιβάλλει την λιτότητα και οικονομία. Όμως ακριβώς αυτή η σύγκρουση -ή η αντίθεση ανάμεσα στο σκηνοθετικό παρελθόν και στο νέο που φέρνει αυτή η ταινία- είναι και όλη η γοητεία της ταινίας: ο σκηνοθέτης σέβεται τα πρόσωπα της ταινίας του, τους προσφέρει την δυνατότητα να αναπνεύσουν στους δικούς τους ρυθμούς, δεν τους στερεί το οξυγόνο τους."
Αλλη μια κωμωδία καταστάσεων, άλλη μια ταινία δρόμου για τον σκηνοθέτη; Όχι μόνο. Αυτήν την φορά ο σκηνοθέτης προχωρεί σε κάποιες ουσιαστικές αλλαγές: επιλέγει τα τοπία της Μακεδονίας - αντί της Πελοποννήσου - …το πέρασμα από το Δερβένι - το φυσικό σύνορο που χωρίζει τον κάμπο της Θεσσαλονίκης από την μακεδονική ενδοχώρα- είναι και η είσοδος σ' αυτόν το παρθένο -από το σκηνοθετικό βλέμμα- κόσμο. Σ' αυτό τον κόσμο τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας -μακριά από τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις του αληθινού κόσμου- αποκτούν κάποιες απροσδόκητες -για ελληνική ταινία- διαστάσεις: ανακαλύπτουν την χαμένη αθωότητα τους, βυθίζονται μέσα στο κόσμο των ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Ο κόσμος της ταινίας είναι ο κόσμος των επιθυμιών της παιδικής ηλικίας και τα πρόσωπα της άλλοτε χωρίς (Ζουγανέλης) και άλλοτε με αντιστάσεις (Μπουλάς), αλλά μαζί τους και οι θεατές, παραδίδονται τελικά αμαχητί σ' αυτόν τον κόσμο.
Κέντρο σ' αυτό το σύμπαν των ανεκπλήρωτων επιθυμιών είναι η γυναίκα: καθώς ο κόσμος των κωμωδιών του Τσιώλη είναι κατά βάση ένας ανδρικός κόσμος (με εξαίρεση την ταινία Ακατανίκητοι εραστές), η γυναικεία παρουσία, μέσα από την μακρινή απουσία της, αποκτά κάποιες μυθικές και μεταφυσικές διαστάσεις: γίνεται η βαθύτερη έκφραση, αλλά τελικά και το ανεκπλήρωτο αίτημα αυτών των απωθημένων επιθυμιών. Έτσι οι συναισθηματικές περιπλοκές και οι αναταράξεις που δημιουργεί η γυναικεία παρουσία στον μύθο της ταινίας, πέρα από το να προσφέρουν την πρώτη ύλη για μια κωμωδία καταστάσεων, προσδιορίζουν ταυτόχρονα τους τόπους απόδρασης για τους ήρωες της, γίνονται παραμυθίες, μέσα και τρόποι διαφυγής από το αστικό τοπίο και τις δεσμεύσεις της ενήλικης ζωής.
Στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος - όπως εξάλλου και σε κάθε ταινία του σκηνοθέτη - οι ηθοποιοί διαδραματίζουν ίσως τον σημαντικότερο ρόλο. Εδώ έχουμε και την σημαντικότερη μετατόπιση που συμβαίνει στο σύμπαν του σκηνοθέτη: η χρήση μη ερασιτεχνών ηθοποιών στους δύο κεντρικούς ρόλους - καθώς ο Αργύρης Μπακιρτζής παραμένει πάντα το alter ego του σκηνοθέτη, διαχειριστής αλλά και θεατής της αφήγησης - απομακρύνει τις ρεαλιστικές διαστάσεις που αυτοί έφεραν σε προηγούμενες ταινίες (Παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε) και δημιουργεί κάποιους ιδιαίτερους συνειρμούς στον θεατή. Είναι οι μνήμες από τις κωμωδίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, που έρχονται στην επιφάνεια από τους δύο κωμικούς -Ζουγανέλης και Μπουλάς: έτσι ο θεατής γίνεται μάρτυρας μιας απροσδόκητης συνάντησης και των περιπλοκών της. Όπως οι παλαιές ελληνικές ταινίες, χαρακτηριζόταν από την ανοικονόμητη παρουσία των κωμικών και την αδυναμία των σκηνοθετών να ελέγξουν την υποκριτική τους, έτσι και εδώ οι δύο κωμικοί (αλλά κυρίως ο Ζουγανέλης) μέσα από την πληθωρικότητα της υποκριτικής τους, δείχνουν να αντιστρατεύονται τους χαμηλούς τόνους που κυριαρχούσαν σε προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη.
Αυτό εξάλλου φαίνεται να είναι και το ρίσκο που ο σκηνοθέτης πήρε σ' αυτήν την ταινία: εξόριστος στην μακεδονική γη έπρεπε να αντιπαλέψει την πληθωρικότητα της υποκριτικής, να επιβάλλει την λιτότητα και οικονομία. Όμως ακριβώς αυτή η σύγκρουση -ή η αντίθεση ανάμεσα στο σκηνοθετικό παρελθόν και στο νέο που φέρνει αυτή η ταινία- είναι και όλη η γοητεία της ταινίας: ο σκηνοθέτης σέβεται τα πρόσωπα της ταινίας του, τους προσφέρει την δυνατότητα να αναπνεύσουν στους δικούς τους ρυθμούς, δεν τους στερεί το οξυγόνο τους."
Δημήτρης Μπάμπας
Πατήστε εδώ για το trailer της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου