Αυτή την Πέμπτη 2/7/2020 στις 21:15 στο "Cine Λαμπηδόνα" η προβολή της ταινίας
Οι Νύχτες της Καμπίρια (1957)
Le Notti di Cabiria
σε σκηνοθεσία του Federico Fellini με τους Giulietta Masina, François Périer, Franca Marzi.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Η Καμπίρια είναι μια καλοκάγαθη, αφελής πόρνη, που εργάζεται στις φτωχογειτονιές της Ρώμης. Κάνει τα δικά της όνειρα για μια καλύτερη ζωή, όμως όσο περισσότερο προσπαθεί να ξεφύγει από το περιθώριο, τόσο απογοητεύεται, καθώς γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης διάφορων αντρών. Αποκαρδιωμένη πια, εναποθέτει τις ελπίδες της στην εκκλησία, όπου κι εκεί την περιμένουν εκπλήξεις… Συνεχίζει να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο και νομίζει ότι βρήκε τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Τζόρτζιο, όμως και αυτός αποδεικνύεται απατεώνας…
Ο χαρακτήρας της Καμπίρια εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον «Λευκό Σεΐχη», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Φελίνι και ο σκηνοθέτης θεώρησε πως μπορούσε να αφιερώσει στην Καμπίρια μια ολόκληρη ταινία. Ακολουθώντας την νεορεαλιστική παράδοση του σινεμά της χώρας του, απεικονίζει τα περίχωρα της μεταπολεμικής Ρώμης σαν μια τεράστια χωματερή, έναν βάλτο όπου σαπίζουν τα όνειρα και οι ζωές των απόκληρων ενός κόσμου χωρίς ελπίδα. Πίσω από τις φωνές, τις φασαρίες και τα αυτοσχέδια πάρτι, ελλοχεύει η πίκρα της ζωής στο περιθώριο, ενώ η διαφορά με την αστική τάξη είναι ολοφάνερη.
Με τη βοήθεια του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στο σενάριο, για περισσότερη αυθεντικότητα στους διαλόγους, ο Φελίνι ακουμπά στο νατουραλισμό. Παράλληλα προχωρά ένα βήμα πιο κοντά στο δικό του μαγικό σινεμά, δίνοντας στις περιπέτειες της Καμπίρια μια διαφορετική διάσταση, πλάθοντας ένα χαρακτήρα γεμάτο παλμό, ένταση και νεύρο.
Εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φυσικό παρουσιαστικό και την κίνηση της πρωταγωνίστριας Τζουλιέτα Μασίνα. Μικροσκοπική, υπερκινητική η Μασίνα δίνει ιδιαίτερο μέγεθος σε αυτό το αμόρφωτο κορίτσι της μεταπολεμικής Ιταλίας, με την βραβευμένη στις Κάνες σπαρακτική ερμηνεία της.
Πλάθει και ζωντανεύει αξεπέραστα την τραγική και συνάμα κωμική φιγούρα ενός θηλυκού Σαρλό, προσδίδοντας υπαρξιακά τραγικό βάθος στα κωμικά παθήματα της Καμπίρια, που πάντα βρίσκει το θάρρος μέσα στα δάκρυα της να χαμογελάσει. Και τότε όλα μετατρέπονται σε μια φελινική γιορτή, σε έναν κινηματογραφικό ύμνο στη ζωή, όπου όλα μπορούν να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή…
Φιλμάροντας, με υπόκρουση την θεσπέσια μουσική του Νίνο Ρότα, με απαράμιλλη κινηματογραφική γοητεία τις εργατικές συνοικίες της «Αιώνιας Πόλης», ο Φελίνι στοχάζεται στοργικά πάνω στην ελπίδα, τις αγωνίες και τα όνειρα των απλών λαϊκών ανθρώπων, σε ένα ατμοσφαιρικό φιλμ, που κλείνει μέσα του όλη την αγάπη του για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
Η συνέχεια επί της οθόνης...
Ο χαρακτήρας της Καμπίρια εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον «Λευκό Σεΐχη», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Φελίνι και ο σκηνοθέτης θεώρησε πως μπορούσε να αφιερώσει στην Καμπίρια μια ολόκληρη ταινία. Ακολουθώντας την νεορεαλιστική παράδοση του σινεμά της χώρας του, απεικονίζει τα περίχωρα της μεταπολεμικής Ρώμης σαν μια τεράστια χωματερή, έναν βάλτο όπου σαπίζουν τα όνειρα και οι ζωές των απόκληρων ενός κόσμου χωρίς ελπίδα. Πίσω από τις φωνές, τις φασαρίες και τα αυτοσχέδια πάρτι, ελλοχεύει η πίκρα της ζωής στο περιθώριο, ενώ η διαφορά με την αστική τάξη είναι ολοφάνερη.
Με τη βοήθεια του Πιέρ Πάολο Παζολίνι στο σενάριο, για περισσότερη αυθεντικότητα στους διαλόγους, ο Φελίνι ακουμπά στο νατουραλισμό. Παράλληλα προχωρά ένα βήμα πιο κοντά στο δικό του μαγικό σινεμά, δίνοντας στις περιπέτειες της Καμπίρια μια διαφορετική διάσταση, πλάθοντας ένα χαρακτήρα γεμάτο παλμό, ένταση και νεύρο.
Εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φυσικό παρουσιαστικό και την κίνηση της πρωταγωνίστριας Τζουλιέτα Μασίνα. Μικροσκοπική, υπερκινητική η Μασίνα δίνει ιδιαίτερο μέγεθος σε αυτό το αμόρφωτο κορίτσι της μεταπολεμικής Ιταλίας, με την βραβευμένη στις Κάνες σπαρακτική ερμηνεία της.
Πλάθει και ζωντανεύει αξεπέραστα την τραγική και συνάμα κωμική φιγούρα ενός θηλυκού Σαρλό, προσδίδοντας υπαρξιακά τραγικό βάθος στα κωμικά παθήματα της Καμπίρια, που πάντα βρίσκει το θάρρος μέσα στα δάκρυα της να χαμογελάσει. Και τότε όλα μετατρέπονται σε μια φελινική γιορτή, σε έναν κινηματογραφικό ύμνο στη ζωή, όπου όλα μπορούν να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή…
Φιλμάροντας, με υπόκρουση την θεσπέσια μουσική του Νίνο Ρότα, με απαράμιλλη κινηματογραφική γοητεία τις εργατικές συνοικίες της «Αιώνιας Πόλης», ο Φελίνι στοχάζεται στοργικά πάνω στην ελπίδα, τις αγωνίες και τα όνειρα των απλών λαϊκών ανθρώπων, σε ένα ατμοσφαιρικό φιλμ, που κλείνει μέσα του όλη την αγάπη του για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
Η συνέχεια επί της οθόνης...
Πατήστε εδώ για το trailer της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου