«Κι ο θάνατος θα χάσει το βασίλειο του
Αυτοί που θαλασσοδέρνονται
Δεν θα πεθάνουν έρημοι και χτυπημένοι από τον άνεμο
Κι όσοι δεμένοι είναι στον τροχό
Κι όσοι κομμάτια γίνονται, όσοι σπαράζουν, δεν θα συντριβούν
Κι αν η πίστη τσακίζεται στα χέρια τους
Κι αν ο μονόκερως του Κακού τους καταδιώκει
Κι αν φθάνουν στα έσχατα, της αντοχής τους όρια
Δε λυγίζουν
Κι ο θάνατος θα χάσει το βασίλειο του»
Ντίλαν Τόμας
Τρίτη
χρονιά πανδημίας. Κράτος- παρακράτος-κυβέρνηση και μιντιακά παπαγαλάκια
μας έχουν πετάξει όλες και όλους στα βράχια. Η άνωθεν επιβεβλημένη
θανατοπολιτική βγήκε από τα βιβλία της κοινωνικής θεωρίας και έγινε
βίωμα απαράγραπτο ενός ολόκληρου λαού. Η
αστική βία ασκείται πάνω στα σώματά μας με χίλιους δυο τρόπους. Με την
έλλειψη οξυγόνου και κλινών ΜΕΘ, με απλήρωτες εφημερίες και εξοντωτικά
ωράρια του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, όταν συζητάμε για τη
δημόσια υγεία.
Με τον καθημερινό κίνδυνο να νοσήσουμε από covid και με
τη συνολικότερη παρεμπόδιση της κινητικότητας μας όταν εξαναγκαζόμαστε
να στοιβαχτούμε σε κατάμεστα λεωφορεία για να πάμε στη δουλειά μας. Σε
μια δουλειά χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράριο- συχνά χωρίς ένσημα- με τον
φόβο της απόλυσης πανταχού παρών και το δικαίωμα στην απεργία λαβωμένο.
Σε μια δουλειά που προ πολλού δεν εξασφαλίζει ούτε καν το ψωμί των
παιδιών μας.
Με
τους μαθητές που αφού ρίχτηκαν στις οθόνες της αμορφωσιάς και της
κοινωνικής απομόνωσης, τώρα στριμώχνονται στις αίθουσες των
συγχωνεύσεων, βλέποντας τους εκπαιδευτικούς τους να απειλούνται σε
καθημερινή βάση από το φάντασμα της αξιολόγησης και τα πειθαρχικά, ώσπου
να πεταχτούν έξω από το σχολείο και το πανεπιστήμιο που διαμορφώνεται
σύμφωνα με τα πρότυπα κάποιων πλουσίων “αρίστων”. Με τους φοιτητές και
τους σπουδαστές να λοιδορούνται από τα συστημικά ΜΜΕ και να υφίστανται
τη βία της αστυνομίας όταν σηκώνουν κεφάλι ενάντια στον συνολικό
ορυμαγδό αντιλαϊκών μέτρων που διαλύουν τις ζωές μας.
Ζωές
που μπαίνουν σε σειρά προτεραιότητας και κοστολογούνται με βάση την
παραγωγικότητά τους στο άρμα της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι
πρόσφυγες μπορούν να κόβουν ανενόχλητοι τις φλέβες τους στα καμπ, όταν
δεν πνίγονται- σκοτώνονται από τις συνεχόμενες επαναπροωθήσεις, που ποτέ
δεν ακούγονται στα δελτία ειδήσεων. Μια
ολόκληρη αλυσίδα “παρείσακτων”, η οποία χρίζεται τέτοια με βάση
κριτήρια εθνοτικά, ταξικά και σεξιστικά καλείται να πεθάνει “ησύχως” για
να επιβιώσει το αφήγημα της υποτιθέμενης εθνικής ομοψυχίας, το οποίο
ελάχιστους πείθει πλέον για την ευστάθεια του.
Οι
38 σφαίρες στο σώμα του 18ου Ρομά Νίκου Σαμπάνη, από τους 7
αστυνομικούς που πήραν το νόμο στα χέρια τους, αποδεικνύει του λόγου το
αληθές. Η αναίσχυντη παραφιλολογία που ήρθε να ενθαρρύνει την
ενορχηστρωμένη απόπειρα συγκάλυψης της αστυνομικής ασυδοσίας που
δολοφόνησε τον Νίκο, δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Όχι μόνο ή κυρίως
γιατί ήταν νέος. Όχι μόνο γιατί ανήκε σε μια κοινότητα αφημένη ανέκαθεν
στην τύχη της από κράτος, κυβερνήσεις, ευυπόληπτους πολίτες.
Το
κράτος, οι επίσημοι μηχανισμοί του και οι ανεπίσημες παραφυάδες του
έχουν στείλει ένα σαφές μήνυμα: Οι ζωές των απλών καθημερινών ανθρώπων
δεν αξίζουν και τόσο πολύ. Αυτό μαρτυρούν οι μισθοί και οι συντάξεις
πείνας, οι εκατομμύρια άνεργοι, οι νεκροί της πανδημίας και όσοι
αργοπεθαίνουν έξω από τις ΜΕΘ χωρίς οξυγόνο. Αυτό μαρτυρούν οι κρατικές
δολοφονίες των προσφύγων ,των μεταναστών, των αγωνιστών, καθώς και όλων
εκείνων που κρίνονται παρείσακτοι στη βάση του εθνικισμού, του
ρατσισμού, του σεξισμού και της μισαλλοδοξίας.
Αντί
να ενδίδουμε στους διαχωρισμούς που εξυφαίνει μεθοδικά το κράτος και η
κυβέρνηση, για να στρέψει τους φτωχούς σε εμφύλιο μεταξύ τους, οφείλουμε
να υπερβούμε την κυρίαρχη και αντιδραστική ρητορική τους και να
εκφράσουμε με τον πλέον σαφή και μαζικό τρόπο ότι κανείς δεν περισσεύει
στους αγώνες για ζωή, υγεία, ελευθερία. Αδιαμφισβήτητα,
αυτό που ζούμε και αυτό που έρχεται δεν χωράει κανέναν και καμιά μας.
Για αυτό και καλούμαστε να πιάσουμε ο ένας το χέρι του άλλου για να
σταθούμε όρθιοι/ες , να συνειδητοποιήσουμε ότι η δυστοπία που μας
περιβάλλει δεν είναι αμετάκλητη κατάσταση και συλλογικά να οργανώσουμε
το αντίπαλο δέος που θα στείλει με μαζικούς, ανυποχώρητους και
συμπεριληπτικούς αγώνες τελικά στα σκουπίδια τις πολιτικές που μας
αντιμετωπίζουν ως τέτοια.
Στη
βάση όλων των παραπάνω σας καλούμε να πάρετε μέρος στο πολιτιστικό
δρώμενο που θα διεξαχθεί το Σάββατο, 18/12 στον φιλόξενο χώρο του
Κοινωνικού Πολιτιστικού Κέντρου Βύρωνα-Λαμπηδόνα, στο Άλσος Αγίας
Τριάδας, με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για τα έξοδα της οικογένειας
Σαμπάνη. Απέχοντας παρασάγγας από λογικές και πρακτικές ελεημοσύνης και
«φιλανθρωπίας», θα θέλαμε να σταθούμε έμπρακτα στο πλευρό αυτών των
ανθρώπων για να νικήσει το δίκιο, ενάντια στο πέπλο σιωπής, συναίνεσης
και ατιμωρησίας.
Αφού
παρακολουθήσουμε συλλογικά την καλλιτεχνική αφήγηση παραμυθιών από την
παγκόσμια προφορική παράδοση και την παράδοση των Ρομά, θα τραγουδήσουμε
τις αγωνίες και τα όνειρα του λαού μας μαζί με τη Λαϊκή Ορχήστρα της
Λέσχης Αμπάριζα. Θα θέλαμε μέσα από αυτό το δρώμενο να αναδείξουμε τις
συλλογικές αξίες και πρακτικές που καθιστούν τη ζωή όμορφη και
αξιοβίωτη. Οι αντιδραστικές και αντιλαϊκές πολιτικές όλων ανεξαιρέτων
των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν μας πήραν ακόμη τη μιλιά, το πείσμα, τη
γνώση και τη θέληση να ζήσουμε αλλιώς. Ο αγώνας συνεχίζεται. Τολμάμε να
ονειρευόμαστε, τολμάμε να νικάμε!
ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ- Δεν ξεχνάμε τον Νίκο Σαμπάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου