Φέτος, συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον Οκτώβρη του 2011 όταν μια ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων κατέλαβε το εγκαταλελειμμένο δημοτικό αναψυκτήριο της Λαμπηδόνας για να τo ανοίξει στην τοπική και όχι μόνο κοινωνία, δημιουργώντας το Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα. Οι «επέτειοι» – ακούγονται πολύ αυτά τα χρόνια – έχουν συνήθως, πανηγυρικό χαρακτήρα κάτι που δεν είναι στις προθέσεις μας. Οι «σημαδούρες» του χρόνου έχουν για μας, σχέση περισσότερο με την ανάγκη για μια «παύση» περισυλλογής και αναστοχασμού.
Την προσπάθεια αυτή ευνόησε η πολιτική και κοινωνική συγκυρία της εποχής αλλά και η ισχυρή βούληση των συμμετεχόντων να «καβαλήσουν» το κύμα της εποχής. Η φυσιογνωμία του Κέντρου διαμορφώθηκε μέσα από μια βασανιστική διαδικασία αντιπαραθέσεων, αποχωρήσεων, συγκλίσεων και ταυτίσεων λόγω των ετερόκλητων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που το συγκροτούσαν αλλά και της έλλειψης εμπειρίας σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Τα χαρακτηριστικά αυτής της προσπάθειας μπορούν να συνοψιστούν στα παρακάτω:
- Κοινωνικός χαρακτήρας συνδεδεμένος με τα προβλήματα των κατοίκων της περιοχής και τα ευρύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας
- Υπεράσπιση του δημόσιου χώρου ως χώρου ζύμωσης και πραγμάτωσης πρωτοπόρων πολιτικών και κοινωνικών αιτημάτων χωρίς ταμπέλες και κομματικούς προσδιορισμούς
- Ανάδειξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, πέρα από εμπορευματικές σχέσεις, με δράσεις που θα εμπλουτίζουν τη ζωή με τα στοιχεία του πανηγυριού και της γιορτής
- Δημιουργία συντροφικών σχέσεων των εμπλεκομένων στη κατεύθυνση ενός προπλάσματος μιας μελλοντικής κοινωνίας αλληλεγγύης και ισότητας
- «Οριζόντια» οργανωτική δομή: λήψη αποφάσεων από συνέλευση που λειτουργεί ανελλιπώς τα τελευταία δέκα χρόνια κάθε Τρίτη.
Τα χρόνια αυτά έγιναν εκατοντάδες εκδηλώσεις: μουσικές παραστάσεις, προβολές, παρουσιάσεις βιβλίων, μαθήματα φιλοσοφίας, κουζίνα αλληλεγγύης, μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου, δράσεις για τον Υμηττό, για την εκπαίδευση, την υγεία, ιστορικοί περίπατοι και πολλά άλλα.
Πριν από μερικά χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται προβλήματα στη λειτουργία του Κέντρου που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποδυνάμωσή του: Λογικές ανάθεσης, αποχωρήσεις λόγω κόπωσης και έλλειψης προοπτικής, αδυναμία σύνδεσης με την νεολαία, σοβαρή κοινωνική κρίση, έλλειψη πολιτικής προοπτικής.
Το «κερασάκι» στην τούρτα ήρθε με την υγειονομική κρίση. Ενάμιση χρόνο τώρα δημιουργείται σε παγκόσμιο επίπεδο, ένα σύνολο τάσεων που εγκαθιστά στη ζωή μας τη μοναξιά σαν κοινωνική αρετή και υπευθυνότητα, το φόβο σαν μόνιμο κοινωνικό αντανακλαστικό και την τεχνολογία ως απόλυτο ρυθμιστή του συνόλου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι εξαθλιώνονται στοιβαγμένοι σε απρόσωπες μεγαλουπόλεις όπου ακόμα και ο ελάχιστος δημόσιος χώρος χάνεται από την «επικινδυνότητα» της χρήσης του.
Βρισκόμαστε σ’ ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι οντολογικής τάξης ή, να το πούμε διαφορετικά, πρέπει να αντιδράσουμε, να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή παρά τις πικρίες και τις απογοητεύσεις μας. Πώς θα γίνει; Δεν ξέρουμε! Πιστεύουμε όμως στη δύναμη της ζωής τόσο σε συλλογικό όσο και υπαρξιακό επίπεδο.
Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους ξενιτεμένους, σ’ αυτούς που πέρασαν από εδώ και τους άγγιξε κάτι, σ’ αυτούς που θέλουν να συμμετάσχουν πάλι, σ’ αυτούς που έφυγαν για πάντα, στους νέους που δεν έχουμε ακόμα γνωρίσει.
«τίποτα δεν πάει χαμένο»… συνεχίζουμε
η συνέλευση του ΚΠΚΒ
