Λόλα να ένα μήλο!
Κόκκινο μήλο! Σύρε να πεις στη μάνα σου, ότι θα το φας. Να της πεις ότι θα το φας, κοιτάζοντας από τα μπλε παράθυρά σου, τη θάλασσα τη γαλανή και ότι μετά, μαζί με το Χαρικλάκι, ξαπλωμένες σε λιβάδια με μενεξέδες και ζουμπούλια, θα συζητάτε για κείνο το κορίτσι από ξένο τόπο, που μύριζε κανέλα – η Μίρκα την φώναζε κανελόριζα - με τα μαύρα μάτια. Στο ποτήρι, μια ματζουράνα μοιάζει να σε κοροϊδεύει: «Μες τον δικό σου μαχαλά – σου λέει – δεν ήρθε ποτές κορίτσι ξένο! Μόνο ένα αρμενάκι που σου έλεγε για τα νιάτα τα μπερμπάντικα και τα παλαιά της βάσανα εκεί στην αραπιά”.
Σαν σ’ όνειρο θάμασε που της έλεγες “μην απελπίζεσαι Μισιρλού” και πως “θα περάσει η βραδιά, θα βασιλέψει ο Αυγερινός και ήλιος θα ξανάβγει” και εκείνη σου αποκρινόταν “Αχ τζιβαέριμ, εγώ είμαι πουλάκι ξένο και όπως όλα τα πουλάκια, ο καημός μου είναι αμάραντος. Μόνο ας παν να δουν τα μάτια μου της Αττάλειας τα νερά και το καπηλειό του θειου μου του Θωμά, να γαληνέψει ο νου μου!”
Στο ραδιόφωνο έπαιζε την Φραγκοσυριανή και εσύ σκεπτόσουν “Ανάθεμα τον αίτιο!” συλλογιζόμενη την Μισιρλού! “Ανάθεμα αυτούς που χωρίζουν τέσσερα μάτια δυο καρδιές” συλλογιζόμενη την κοντούλα βλάχα απ’ το Καπέσοβο, που η Αναστασιά σου ‘χε πει μια βραδιά του χαλασμού στην Νάουσα: “ Μου πήρε τον Γιάννη μου, το μαντήλι του το κουβαλώ στο κόρφο μου! Πολλές φορές λέω «αχ βρε Γιάννη, τι ήθελα και σ’ αγαπούσα» αλλά να βρε Λόλα , στο σταυρό που σου κάμω, μια φορά καθώς μπαίνω μες τ’ αμπέλι, έρχεται μια γαλάζια περιστέρα και κάθεται πάνω στην τριανταφυλλιά που ‘χα φυτέψει όταν είχε φύγει ο Γιάννης για την Μακρυνίτσα! Κάθεται και με λαλεί: Όλες οι μελαχρινές της Πάργας τον ανήφορο διαβαίνουν, στην Ανδρομέδα παρά στη γης το Γιάννη τους προσμένουν!”
Ο θερμαστής στην απέναντι από τον καφενέ ταβέρνα, έσβηνε σιγά-σιγά της φωτιές του όταν έλεγες με ρακί, την ιστορία αυτή στην Μαρία (που την φώναζε μαυριδερούλα περιπαικτικά η Βασιλικούδα): “Πωπωπω Μαρία μου” της είπες “και να παρήγγειλε τ’ αηδόνι να πλέξω τέτοια ιστορία δεν θα μπορούσα! Μηδέ στον κάμπο, μηδέ στα Λιανοχορταρούδια, μηδέ στου Αιγαίου τα νερά, μηδέ στα όρη στα βουνά! Μόν’ στης Πικροδάφνης την σκιά θα κάνα τέτοια αποκοτιά!”
“Μη σκοτίζεσαι κοντούλα λεμονιά” σου ‘πε περιπαιχτικά η Μαρία “με μάτια σαν και τα δικά σου όλες οι ιστορίες είναι σαν τα μαύρα μου χελιδόνια! Δεν τ’ ακούς το φθινόπωρο αλλά τα πιστεύεις την άνοιξη!”
Ο πεχλιβάνης μάζευε τα σύνεργά του. Ο αγώνας είχε πάει καλά αλλά τα λεφτά λίγα. Τρεις μαυρομάτες τον χάζευαν από το απέναντι καφενέ. “Αχ να χα νεράντζι να ‘ριχνα την αγκαλιά του να ‘παιρνα!” είπε γελώντας η μία “Σιγά μωρή Καραγκούνα μην ξοδεύεσαι” της αποκρίθηκε η άλλη και όλες άρχισαν τα χάχανα! “Άντε γεια!” τους είπε η Τρίτη μόλις βρήκε την αναπνοή της “Άντε γεια Παναγία” αποκρίθηκε η πρώτη. “Άντε γεια πανταγιά” σκέφτηκε η Λόλα καθώς πλήρωνε της ρακές “’Άιντε και καλή αρχή!”. Άφησε πουρμπουάρ, γυάλισε το κατακόκκινο μήλο στο πέτο της και κίνησε για πίσω.
Η Λ.Ο.ΛΑ. γεννήθηκε το Οκτώβρη του ’15. Γεννήθηκε για να τραγουδάει λαϊκά τραγούδια είτε αστικά, είτε δημώδη, είτε νησιωτικά και ότι άλλο τραβάει η καρδίτσα της. Όσο τρώει το μήλο της και μεγαλώνει, όσο την στηρίζεται (είτε σαν μέλη της είτε σαν ακροατές της) όσο στηρίζεται τον χώρο της Λαμπηδόνας όπου μεγαλώνει τόσο θα ακούτε τις ιστορίες της που είναι ιστορίες ολονών μας!
ΛΑϊκή Ορχήστρα Λαμπηδόνας
(a.k.a. Λ.Ο.ΛΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου