Άξιοι της μοίρας μας;

Πικρή η διαπίστωση αλλά... όλα δείχνουν πως η κοινωνία μας είναι άξια της μοίρας της. Οι εξελίξεις των τελευταίων ιδίως καιρών βοούν εκκωφαντικά γι' αυτό. Εντός ενός χρονικού διαστήματος μικρότερου του ενός έτους, οι τιμές στα πρώτα είδη ανάγκης έχουν διπλασιαστεί και, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα, η πορεία τους τείνει προς το να τριπλασιαστούν και τετραπλασιαστούν. Η τιμή του ψωμιού διπλασιάστηκε, το τυρί βρίσκεται στο παραπέντε του διπλασιασμού ενώ το λάδι (από τα πλέον χαρακτηριστικά ντόπια τροφικά προϊόντα -σύμβολο θα' λεγε κανείς- της χώρας) έχει ξεφύγει εντελώς, έχει δρασκελίσει το κατώφλι του διπλασιασμού και πορεύεται ξέφρενα προς κατευθύνσεις όλως αχαλίνωτης αισχροκέρδειας. Όσο για τα ενοίκια, έχουν φτάσει να κινούνται σε ύψη που αδυνατεί να δικαιολογήσει ακόμη και η στοιχειωδέστερη λογική σκέψη. Και παρ' όλα αυτά... ρουθούνι δεν έχει ματώσει!

 

Το εκ των πραγμάτων διαφαινόμενο είναι πως σχηματίζεται -ως προϊόν σχεδιασμού στους κλειστούς κύκλους της πλουτοκρατίας που αρέσκεται στο να επιδίδεται σε αρχιτεκτονικές κοινωνιών- μια συνθήκη επανεγκατάστασης του θεσμού της δουλοκτησίας. Οδηγούμαστε δηλαδή, στην διαμόρφωση μιας κοινωνίας με αθέατης -αλλά σκληρότατης- περίφραξης μαντριά φτωχών, συντηρουμένων με επιδόματα πείνας, απ' όπου θα 'ναι πανεύκολη η άντληση σκλάβων. Οι οποίοι σκλάβοι θα υπηρετούν φυσικά, την τάξη των πλουτοκρατών που βλέπουν τον εαυτό τους ως την κοινωνική τάξη των φύσει ικανών και πεφωτισμένων. Και όσοι θα αρνούνται να μετάσχουν στο σχήμα αυτό θα εγκαταλείπονται να μαραζώνουν και να "ψοφούν" από αποκλεισμό.

 

Το αξιοπερίεργο όμως δεν είναι οι ορέξεις και μηχανεύσεις του αδηφάγου πλουτοκρατικού κατεστημένου να κάνει πέρα τις ήδη πολύ αποδυναμωμένες αντιδράσεις των οικονομικά ανίσχυρων για ισότητα ευκαιριών και αξιοπρέπεια. Αυτό είναι δεδομένο. Το κατεστημένο αυτό πάντα σκλάβους ήθελε. Το αξιοπερίεργο είναι η απάθεια και σιωπή που έχει πλακώσει την πληθυσμιακή εκείνη μερίδα της κοινωνίας που κινδυνεύει να βρεθεί στα εν λόγω μαντριά άντλησης σκλάβων.

 

Κάτι έχει συμβεί. Σαν να 'χει πέσει μια νάρκωση (και μάλλον το "σαν" περισσεύει). Μεγάλα, τεράστια πληθυσμιακά μέρη των κοινωνιών ελπίζουν να τα καταφέρουν, με την προσδοκία ότι ενδέχεται να φτάσουν και αυτά να εισαχθούν κάποια μέρα στις τάξεις του κύκλου των προνομιούχων.  Αφού η μετατροπή των κοινωνιών σε ένα διαρκές λούνα παρκ πρόκλησης λήθης ως προς τα ουσιώδη της ζωής, με πρόφαση την πρόοδο και ανάπτυξη, προχωράει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις. 

 

Όλα δείχνουν βέβαια, πως πρόκειται για μέρος του σχεδίου: Η εφιαλτικά δυστοπική κοινωνία για όσους προορίζονται να ζήσουν στα μαντριά, θα οικοδομηθεί δια της καλλιέργειας της προσδοκίας αυτής (να αξιωθείς να ενταχθείς στην τάξη των ισχυρών και προνομιούχων). Είναι ολοφάνερο πως βρισκόμαστε σε ένα στάδιο κομβικής αναβάθμισης του ήδη καλπάζοντος μηδενισμού της "κοινωνίας των αγορών" (της μη-κοινωνίας για την ακρίβεια του λόγου) προς πλήρη καθιέρωση του τερατωδώς ανάλγητου σκεπτικού της. 

 

Εν συνόψει:  Η ανάγκη εξόδου από τον λήθαργο σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο, για να δούμε τι μας συμβαίνει και να δράσουμε συλλογικά και αλληλέγγυα ως μέλη κοινωνίας, επείγει. Η ανάκτηση των όσων κάνουν την κοινωνία να είναι κοινωνία (οργανικά δομημένο σώμα δηλαδή και όχι κάσα με μπίλιες που δεν ξέρουν γιατί βρέθηκαν μαζί) προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν βρεθούμε εγκλωβισμένοι για τα καλά μέσα στα συρματοπλέγματα του μαντριού που οικοδομείται ταχύτατα και με μανιώδη ζήλο από αυτούς που διψούν για σκλάβους... για όλο και περισσότερους σκλάβους!

 

Βύρωνας, 5 Δεκεμβρίου '23

Η Συνέλευση του ΚΠΚΒ