Τόσο πριν όσο και μετά την παρέμβασή μας ο κ. Γώγος, και όχι μόνο, προέβη στους ακόλουθους ισχυρισμούς α) ότι το Κ.Π.Κ.Β είναι παράνομο γιατί έχει καταλάβει δημοτική περιουσία, β) ότι η κατάληψη αυτή συνιστά ουσιαστικά ιδιοποίηση του χώρου από το Κ.Π.Κ.Β στο βαθμό που η πρόσβαση στη Λαμπηδόνα εξαρτάται από τη συνέλευσή του και όχι από το Δ.Σ του Δήμου Βύρωνα γ) ότι το ζήτημα μπορεί να λυθεί με την παραχώρηση του χώρου στο Κ.Π.Κ.Β κάτι που θα σηματοδοτούσε και τη νομιμοποίηση των δράσεών του.
Εδώ θα αρκεστούμε στα εξής:
Όντως έχουμε καταλάβει δημοτική περιουσία, κάτι που ποτέ δεν αρνηθήκαμε όπως και ποτέ δεν αμφισβητήσαμε την κυριότητα του χώρου. Εκείνο που αμφισβητούμε είναι η νομή του. Αναγκαστήκαμε να καταλάβουμε τον χώρο, που είχε περιέλθει σε αχρηστία με απόλυτη ευθύνη προηγούμενων δημοτικών αρχών οι οποίες μάλιστα, κάποια στιγμή, δρομολόγησαν και τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησής του, για να τον καταστήσουμε ανοικτό, λειτουργικό και ελεύθερα προσβάσιμο στους κατοίκους του Βύρωνα και των όμορων περιοχών. Με λίγα λόγια, για να τον καταστήσουμε δημόσιο. Και εάν το κόστος για να καταστήσουμε το χώρο δημόσιο είναι να καταστούμε εμείς παράνομοι τότε είμαστε έτοιμοι/ες να το πάρουμε. Και αυτό γιατί εμείς δεν ταυτίζουμε το νόμιμο με το ηθικό και το παράνομο με το ανήθικο.
Σε αυτή την περίπτωση θα αναγκαζόμαστε να υπερασπιστούμε μια σειρά νόμιμων πράξεων -όπως, για παράδειγμα, η φοροδιαφυγή μέσω τωνoffshore εταιρειών- ως ηθικές. Εκεί οδηγεί η λογική του κ. Γώγου και όχι μόνο. Αντίθετα, η δική μας ηθική μάς επιβάλλει να βάζουμε πάνω από όλα την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών και την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Εάν ο κ. Γώγος, και όχι μόνο, συντάσσεται με την τυπική νομιμότητα εμείς επιλέγουμε την κοινωνική νομιμοποίηση. Τέλος, αξίζει, ίσως, να υπενθυμίσουμε ότι εάν οι δημότες, με την προτροπή του Δ. Νικολαΐδη, δεν είχαν καταλάβει το λατομείο της Εργάνης, το Θέατρο Βράχων δεν θα είχε στηθεί ποτέ.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα πρέπει να τονιστεί ότι:
1) η συνέλευση του Κ.Π.Κ.Β είναι ανοιχτή σε όλους/ες -εξαιρούνται οι φασίστες και οι ρατσιστές- και μάλιστα χωρίς κανένα περιορισμό για το εάν και πότε θα πάρουν το λόγο και για το τι ζήτημα θα θέσουν. Ο κ. Γώγος, και όχι μόνο, δεν έχει παρά να υποβάλλει το όποιο αίτημά του στη συνέλευσή μας για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τον ανοιχτό και απροκατάληπτο τρόπο λειτουργίας μας.
2) η συνέλευση του Κ.Π.Κ.Β δεν λειτουργεί στη βάση της διάκρισης αρχόντων και αρχομένων και τη λογική της ανάθεσης αλλά, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, η ίδια αποφασίζει και υλοποιεί τις αποφάσεις της στη βάση των δυνατοτήτων και των αρχών της (βλ. εδώ). Κατά συνέπεια, δεν μπορεί και για καταστατικούς αλλά και για πρακτικούς λόγους να συναινέσει σε κάτι που αλλοιώνει το χαρακτήρα της, αντιτίθεται στις αρχές μας και μάς στερεί το δικαίωμα να πειραματιστούμε με μορφές οργάνωσης της κοινωνικής ζωής που αρνούνται τόσο το σιδερένιο χέρι του κράτους όσο και το αόρατο χέρι της αγοράς.
Ιδιαίτερα σε μια εποχή οπού το υφιστάμενο καθεστώς βρίσκεται σε βαθιά κρίση, τέτοιου είδους πειραματισμοί -πρόδρομοι μιας άλλης κοινωνίας- αποτελούν αναγκαία εάν και όχι ικανή συνθήκη για την επιβίωση των πιο καταπιεσμένων θυμάτων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Κατά συνέπεια, ο ισχυρισμός του κ. Γώγου ότι το ζήτημα μπορεί να λυθεί «…με την παραχώρηση του χώρου στο Κ.Π.Κ.Β κάτι που θα σηματοδοτούσε και τη νομιμοποίηση των δράσεών του…», καθίσταται περιττό και, πολύ φοβόμαστε, υποκριτικό και προσχηματικό. Αλήθεια, πώς τοποθετούνται όσοι/ες κόπτονται τόσο πολύ για τη νομιμότητα απέναντι στο γεγονός ότι το φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων» στεγάζεται εδώ και χρόνια και ίσως και στις μέρες μας, σε ένα παράνομο οικοδόμημα;
Κλείνοντας θα θέλαμε να εξάρουμε τη στάση όσων όχι μόνο έχουν αναγνωρίσει την κοινωνική μας προσφορά αλλά και, μέχρι στιγμής, έχουν αρνηθεί να μας εμπλέξουν στα μικροκομματικά παιχνίδια στα οποία κάποιοι άλλοι επιδίδονται.
Ποιός σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει
αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει
Άντε ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση
μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο που ορμά να τη φιλήσει
Ποιός κλαίει μέσα μου και μού λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μάς καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει
Ποιός σκάει ο κόσμος που το πάει
αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει με μεθάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο στ’ αστέρια ξεφυσάει
Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει
κι όλο στην αρχή γυρνάει
πού θα πάει θα ξεκολλήσει
κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει
Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει
και δε λέει να τελειώσει
πού θα πάει θα ξημερώσει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει
(«Το σαράβαλο», στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας)
