Αυτή την Κυριακή 11/3/2018 21:00 στο Cine Λαμπηδόνα η προβολή του 2ου μέρους της ταινίας:
Κάποτε στην Αμερική
(σκην.: Sergio Leone, Μουσική: Ennio Morricone)
Λίγα λόγια για την ταινία:
H
ταινία αποτελεί την οπερετική κινηματογράφηση του αυτοβιογραφικού
μυθιστορήματος του Harry Grey «The Hoods». Η υπόθεση αφορά στο χρονικό
της φιλίας 4 Εβραίων γκάνγκστερ που διέπρεψαν την εποχή της
ποτοαπαγόρευσης στη πόλη της Νέας Υόρκης. Η κάμερα ακολουθεί τους φίλους
από την εποχή της αθωότητάς τους, όταν ήταν πιτσιρικάδες μικροαπατεώνες
και έδιναν όρκους αιώνιας πίστης στην εποχή που εξελίσσονται σε
στυγνούς εγκληματίες. Ο Leone καταπιάνεται και εδώ με τους Αμερικανικούς
μύθους, τους αντιμετωπίζει όμως μέσα από ένα πρίσμα ρεαλισμού,
αρκούντως πασπαλισμένου με χρυσόσκονη Χολιγουντιανού ονείρου ώστε να
διευκολύνει τον θεατή μεν, να μην καταργεί όμως την ιδεολογική αφετηρία
του δημιουργού. Η ματιά του έχει αυτήν την απειλητική αντικειμενικότητα
που κάνει τους Αμερικανούς κριτικούς και ιστορικούς κινηματογράφου να
επιλέγουν να τον λησμονούν όταν μνημονεύουν ταινίες που καταπιάστηκαν
επιτυχώς με πτυχές της Αμερικανικής ιστορίας.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία με αμιγώς κινηματογραφικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην εικόνα, εστιάζοντας έτσι σε σκηνές δομημένες με εμμονή στη λεπτομέρεια και σε αργόσυρτα πλάνα απολύτως λειτουργικά. Η ταινία είναι μοναδική από κάθε άποψη, το μοντάζ της είναι δουλειά δεξιοτέχνη, η φωτογραφία είναι εξαίρετη και η μουσική επένδυση του Morricone που γεμίζει τις παύσεις είναι μαγική. Η Warner Bros πετσόκοψε το φιλμ, λόγω της τετράωρης διάρκειας του, προκειμένου ο μέσος Αμερικανός θεατής να μην ζοριστεί και πολύ, γεγονός που κατέστησε ανακόλουθα τα flashbacks, και έπληξε την αφηγηματική ροή. Η καταλυτική επέμβαση της εταιρίας στην ταινία λέγεται, ότι υπήρξε σφοδρό πλήγμα στην εύθραυστη υγεία του σκηνοθέτη που απεβίωσε λίγο αργότερα. Όποιος έχει δει όμως την «πραγματική» έκδοση της, έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει ένα ελεγειακό και νοσταλγικό δράμα που ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη γκανγκστερική ταινία της δεκαετίας του '80.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία με αμιγώς κινηματογραφικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στην εικόνα, εστιάζοντας έτσι σε σκηνές δομημένες με εμμονή στη λεπτομέρεια και σε αργόσυρτα πλάνα απολύτως λειτουργικά. Η ταινία είναι μοναδική από κάθε άποψη, το μοντάζ της είναι δουλειά δεξιοτέχνη, η φωτογραφία είναι εξαίρετη και η μουσική επένδυση του Morricone που γεμίζει τις παύσεις είναι μαγική. Η Warner Bros πετσόκοψε το φιλμ, λόγω της τετράωρης διάρκειας του, προκειμένου ο μέσος Αμερικανός θεατής να μην ζοριστεί και πολύ, γεγονός που κατέστησε ανακόλουθα τα flashbacks, και έπληξε την αφηγηματική ροή. Η καταλυτική επέμβαση της εταιρίας στην ταινία λέγεται, ότι υπήρξε σφοδρό πλήγμα στην εύθραυστη υγεία του σκηνοθέτη που απεβίωσε λίγο αργότερα. Όποιος έχει δει όμως την «πραγματική» έκδοση της, έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει ένα ελεγειακό και νοσταλγικό δράμα που ξεπερνάει οποιαδήποτε άλλη γκανγκστερική ταινία της δεκαετίας του '80.
Πατήστε εδώ για το trailer της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου