Αυτή την Κυριακή 17/3/2018 21:00 στο "Cine Λαμπηδόνα" η προβολή της ταινίας
Σφραγισμένα Χείλη
(The Reader)
(The Reader)
σε σκηνοθεσία Stephen Daldry με τους Kate Winslet, David Kross και Ralph Fiennes.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Λίγα λόγια για την ταινία:
Ο Stephen Daldry, κάνει ταινία το ήδη επιτυχημένο βιβλίο, Der Vorleser, του Bernhard Schlink. Νωπό στην ατμόσφαιρα το ιδιαιτέρως τραυματικό χάρισμα των Anthony Minghella και Sydney Pollack στην αφήγηση του συναισθήματος. Αμφότεροι βρίσκονται στην παραγωγή της ταινίας, η οποία και αφιερώνεται στην μνήμη τους...
Στην Αγγλία του `60 αναπτύσσεται μια ερωτική σχέση μεταξύ ενός 15χρονού, του Michael Berg (David Kross) και μιας 30κάτι γυναίκας, της Hanna Schmitz (Kate Winslet), η οποία είχε διατελέσει και φρουρός στις περιβόητες φυλακές του Άουσβιτς. Αρχικώς, οι ερωτικές παρορμήσεις της εφηβείας συνθέτουν τον ορισμό της σεξουαλικής σχέσης. Ο Stephen Daldry θα μετατοπίσει σύντομα τους άξονες, και θα υποδηλώσει, έστω στιγμιαία, μια βαθύτερη σχέσης αγάπης. Γιατί η αγάπη στο σύμπαν του Reader είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Να ριζώσει βαθιά μέσα στο ίδιο το άτομο, να ξεριζώσει το ίδιο το άτομο. Η αγάπη που ισούται με πόνο αβάσταχτο για το ίδιο το υποκείμενο. Ο David Kross έχει δηλώσει "όσο αγαπάς υποφέρεις" στοχεύοντας ευθέως στον κέντρο του συναισθήματος.
Μεταφερόμαστε αιφνιδίως έξι χρόνια αργότερα. Η ερωτική σχέση έχει διακοπεί, και ο David Kross είναι πλέον φοιτητής νομικής. Ως τέτοιος, στα πλαίσια σεμιναρίου, παρακολουθεί συντετριμμένος την δίκη κατά των υπαιτίων των απάνθρωπων θανάτων στο Άουσβιτς. Ανάμεσα στις κατηγορούμενες και η Hanna Schmitz. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να σημειώσουμε την καταλυτική παρουσία ενός συμφοιτητή. Ο οποίος χάρις στην ευστροφία και τον ορθολογικό κυνισμό του, υπογραμμίζει εύστοχα τον πραγματολογικό ορισμό της δικαιοσύνης. "Η δικαιοσύνη είναι αντιπερισπασμός" λέει. Ένας αντιπερισπασμός, σαν να θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη του εαυτού της. Η δικαιοσύνη λοιπόν καθρεφτίζεται και εδώ ως ένα εργαλείο στα χέρια των δυνατών, των κυβερνήσεων. Μια δικαιοσύνη που εξαντλεί τη σκληρότητα της σε ανήμπορους ανθρώπους, που φέρουν το βαρύτερο φορτίο. Και η Hanna Schmitz είναι ο κατ` εξοχήν ορισμός της αδύναμης γυναίκας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, που με την παραδειγματική τιμωρία του, θα χαρίσει στους πραγματικούς υπαίτιους (όπως πολιτικοί, κυβερνήτες, διοικητές) την ελευθερία, αλλά και θα διατηρήσει την αμόλυντη φήμη τους.
Ακόμα και για την Hanna Schmitz θα μπορούσε να υπάρχει διαφυγή. Οι δικαιολογίες υπαρκτές και αληθείς. Όμως, ένα σύμπλεγμα αναστολών, φόβων και καταπιεσμένων συναισθημάτων, τόσο απ` την πλευρά της όσο και απ` αυτή του πρώην νεαρού εραστή της, δεν της επιτρέπουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κοινό εγκόσμιο βίο. Άλλωστε ο Stephen Daldry δεν ενδιαφέρεται για τη διαφυγή του ατόμου απ` τον ίδιο του τον εαυτό. Αντιθέτως. Η αγάπη υποβόσκει πάντα, μέσα στα συντετριμμένα συναισθήματα, μέσα στις καταπιεσμένες επιθυμίες. Σαν ένα γιγάντιο πέπλο που μέσα απ` τις κατασπαρακτικές του ιδιότητες δύναται να αναμορφώνει.
Την σκυτάλη απ` τον εκπληκτικό David Kross παίρνει ο επίσης χαρισματικός Ralph Fiennes για να υποδυθεί τον ήρωα στην πιο ενήλικη μορφή. Εξίσου απόμακρος και μοναχικός με τον προκάτοχο του. Μια λυσσαλέα μάχη εντός του.
Η εσωτερική πάλη του ατόμου μένει συνεχώς αδιόρατη. Ίσως γιατί κανείς δεν κατάφερε ακόμα να περιγράψει με λόγια το "είναι" του συναισθήματος. Αυτό είναι που κάνει τον ρόλο των ερμηνευτών σαφώς πιο δύσκολο. Καθώς δεν καλούνται να αποτυπώσουν ευθέως το πρόσωπο της εσωτερικής πάλης, αλλά τα ίχνη αυτής πάνω τους. Η Kate Winslet παραδίδει μια τρισμέγιστη ερμηνεία. Μια ερμηνεία που κλέβει τις εντυπώσεις και αξίζει να συζητηθεί όσο τίποτε άλλο. Απ` το The Reader, που προτάσσει διαρκώς την Τέχνη ως πρότυπο εξανθρωπισμού, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τις καθηλωτικές μουσικές του Nico Muhly. Οι οποίες συνυπογράφουν και συνακολουθούν την συναισθηματικότητα της ταινίας.
Στην Αγγλία του `60 αναπτύσσεται μια ερωτική σχέση μεταξύ ενός 15χρονού, του Michael Berg (David Kross) και μιας 30κάτι γυναίκας, της Hanna Schmitz (Kate Winslet), η οποία είχε διατελέσει και φρουρός στις περιβόητες φυλακές του Άουσβιτς. Αρχικώς, οι ερωτικές παρορμήσεις της εφηβείας συνθέτουν τον ορισμό της σεξουαλικής σχέσης. Ο Stephen Daldry θα μετατοπίσει σύντομα τους άξονες, και θα υποδηλώσει, έστω στιγμιαία, μια βαθύτερη σχέσης αγάπης. Γιατί η αγάπη στο σύμπαν του Reader είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Να ριζώσει βαθιά μέσα στο ίδιο το άτομο, να ξεριζώσει το ίδιο το άτομο. Η αγάπη που ισούται με πόνο αβάσταχτο για το ίδιο το υποκείμενο. Ο David Kross έχει δηλώσει "όσο αγαπάς υποφέρεις" στοχεύοντας ευθέως στον κέντρο του συναισθήματος.
Μεταφερόμαστε αιφνιδίως έξι χρόνια αργότερα. Η ερωτική σχέση έχει διακοπεί, και ο David Kross είναι πλέον φοιτητής νομικής. Ως τέτοιος, στα πλαίσια σεμιναρίου, παρακολουθεί συντετριμμένος την δίκη κατά των υπαιτίων των απάνθρωπων θανάτων στο Άουσβιτς. Ανάμεσα στις κατηγορούμενες και η Hanna Schmitz. Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να σημειώσουμε την καταλυτική παρουσία ενός συμφοιτητή. Ο οποίος χάρις στην ευστροφία και τον ορθολογικό κυνισμό του, υπογραμμίζει εύστοχα τον πραγματολογικό ορισμό της δικαιοσύνης. "Η δικαιοσύνη είναι αντιπερισπασμός" λέει. Ένας αντιπερισπασμός, σαν να θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη του εαυτού της. Η δικαιοσύνη λοιπόν καθρεφτίζεται και εδώ ως ένα εργαλείο στα χέρια των δυνατών, των κυβερνήσεων. Μια δικαιοσύνη που εξαντλεί τη σκληρότητα της σε ανήμπορους ανθρώπους, που φέρουν το βαρύτερο φορτίο. Και η Hanna Schmitz είναι ο κατ` εξοχήν ορισμός της αδύναμης γυναίκας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, που με την παραδειγματική τιμωρία του, θα χαρίσει στους πραγματικούς υπαίτιους (όπως πολιτικοί, κυβερνήτες, διοικητές) την ελευθερία, αλλά και θα διατηρήσει την αμόλυντη φήμη τους.
Ακόμα και για την Hanna Schmitz θα μπορούσε να υπάρχει διαφυγή. Οι δικαιολογίες υπαρκτές και αληθείς. Όμως, ένα σύμπλεγμα αναστολών, φόβων και καταπιεσμένων συναισθημάτων, τόσο απ` την πλευρά της όσο και απ` αυτή του πρώην νεαρού εραστή της, δεν της επιτρέπουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κοινό εγκόσμιο βίο. Άλλωστε ο Stephen Daldry δεν ενδιαφέρεται για τη διαφυγή του ατόμου απ` τον ίδιο του τον εαυτό. Αντιθέτως. Η αγάπη υποβόσκει πάντα, μέσα στα συντετριμμένα συναισθήματα, μέσα στις καταπιεσμένες επιθυμίες. Σαν ένα γιγάντιο πέπλο που μέσα απ` τις κατασπαρακτικές του ιδιότητες δύναται να αναμορφώνει.
Την σκυτάλη απ` τον εκπληκτικό David Kross παίρνει ο επίσης χαρισματικός Ralph Fiennes για να υποδυθεί τον ήρωα στην πιο ενήλικη μορφή. Εξίσου απόμακρος και μοναχικός με τον προκάτοχο του. Μια λυσσαλέα μάχη εντός του.
Η εσωτερική πάλη του ατόμου μένει συνεχώς αδιόρατη. Ίσως γιατί κανείς δεν κατάφερε ακόμα να περιγράψει με λόγια το "είναι" του συναισθήματος. Αυτό είναι που κάνει τον ρόλο των ερμηνευτών σαφώς πιο δύσκολο. Καθώς δεν καλούνται να αποτυπώσουν ευθέως το πρόσωπο της εσωτερικής πάλης, αλλά τα ίχνη αυτής πάνω τους. Η Kate Winslet παραδίδει μια τρισμέγιστη ερμηνεία. Μια ερμηνεία που κλέβει τις εντυπώσεις και αξίζει να συζητηθεί όσο τίποτε άλλο. Απ` το The Reader, που προτάσσει διαρκώς την Τέχνη ως πρότυπο εξανθρωπισμού, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τις καθηλωτικές μουσικές του Nico Muhly. Οι οποίες συνυπογράφουν και συνακολουθούν την συναισθηματικότητα της ταινίας.
Πατήστε εδώ για το trailer της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου