Η γραπτή εισήγηση: Η σημασία της Προφορικής Ιστορίας για τη μελέτη του παρελθόντος: ένα παράδειγμα από την ιστορία της εργασίας. Ξεκινάμε από το πολιτικό ζήτημα που θέτει η συγγραφή της ιστορίας: Ποια υποκείμενα αντιπροσωπεύονται στην ιστορική αφήγηση; Η γραπτή ιστορία δημιουργεί τους δικούς της πρόσφυγες, εκτοπισμένους άνδρες και γυναίκες που έχουν εξοβελιστεί από το χρόνο, ζωντανούς νεκρούς. Η αμερικανίδα συγγραφέας και θεωρητικός της λογοτεχνίας Toni Morrison αναρωτιέται: «Ποια διανοητικά επιτεύγματα έπρεπε να επινοηθούν από το συγγραφέα ώστε να με σβήσουν από μια κοινωνία πού ήταν γεμάτη από την παρουσία μου και ανήσυχη για μένα και ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτού του έργου;»1
Αναζητούμε λοιπόν ένα φάντασμα. Και όπως παρατηρεί η Μόρισον: «Συμφωνούμε ότι τα αόρατα πράγματα δεν είναι ότι δεν βρίσκονται απαραίτητα «εκεί», ότι το κενό είναι άδειο: το σημαντικό ερώτημα είναι για ποιο λόγο εγώ είμαι απούσα». Τι σημαίνει ότι η προφορική ιστορία έχει ως στόχο να προσφέρει μια εναλλακτική αφήγηση για το παρελθόν; Θα μας απασχολήσει και στις επόμενες συναντήσεις μας το πώς από συγκεκριμένα παραδείγματα μελετών που φαίνονται περιθωριακές μπορούμε να αντλήσουμε ερωτήματα για το παρελθόν που αλλάζουν την ιστορία. Θα αναλύσουμε τη μνήμη όχι ως άθροισμα στοιχείων που τη συγκροτούν αλλά ως αστερισμό διατηρημένης γνώσης που περιλαμβάνει αισθήματα και σκέψεις και επομένως να εστιάσουμε στο δέσιμο των στοιχείων μεταξύ τους, δηλαδή αφενός στις κοινωνικές σχέσεις και αφετέρου στις δημόσιες και συλλογικές αφηγήσεις (Haaken 1998: 43).3
Συνέχεια ανάγνωσης →
Συνέχεια ανάγνωσης →
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου